Yazmaya biraz ara verdiğimiz blogumuzun sessizliğini Tahammül bozmuş, Sefer durur mu?
Arşivinin tozlu raflarını gözden geçirdi ve hemen bir servis yapmaya karar verdi size.
Buyrunuz efendim...
Sayamadığım kadar çok defa anne-bebek kavuşmasına, o güzel ve eşsiz ana tanık olduğumu söyleyebileceğim günlere erişmek duasıyla yazıyorum bu satırları. İlklerin güzelliğini anlatabilmek için, lisans eğitimimin son yılının, ilk stajının ufak ama çok çok güzel bir anından bahsedeceğim.
Tabii ki doğum anı eşsiz bir an ama anne-bebek hemen kavuşamıyor malum hastanelerimizde. Yine de erken sayılabilecek kavuşmalardan birinde, o güzelliklerle beraberken annelerin de yine en büyük destekçisi olan anne, yani bebişimizin tonton anneannesi de yanımızda idi. Mis kokulu torununu ilk kez kucağına alıp annesine verirken "Acıktın mı sen he? Yorgun savaşçı" diyerek sevdi.
Evet dedim. İşte tam da bu. 9 ay 10 gün hazırlıktan sonra tüm tehlikeleri atlatıp, sağ salim yanımıza gelen o miniğe daha anlamlı ne denebilirdi ki? Doya doya emdi annesini ve daldı mışıl mışıl uykuya. Eee yorulmuştu ya işte "Yorgun Savaşçı".
Dünyada doğuma eş değer tek şey de ölüm değil mi? Her an ölecekmiş gibi yaşamamız gerekirken hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayan bizler için ilginç anlar da olmuyor değil...
İnsan düşünüyor, ne için yaşıyorum diye bazen evet. Hem de bazen değil sık sık. Halk Sağlığı stajındayım. İlk günlerden kattığı bir şey oldu bile hayatıma.
Hastamız "Bugün de ölmedim, bugün de ölmedim." diye tekrar ede ede bu sözü beynime kazıdı. "Bana ilaç yapın. Öleyim." diyordu. Meczup olmak, sokaklarda amaçsızca dolaşmak istedim sadece o anlarda.
Bugün de ölmedik evet ama ne yaptık? Hayata ne anlam kattık? İyilik yapıp denize attık mı acaba?
Bir teyzenin sırtımızı sıvazlayışı, bir yetimin gülüşü kadar başka ne mutlu edebilir ki bizi?
Bu olanlar daha meslek hayatıma başlamadan olduğu halde geleceğimi düşünerek bitkin düştüğüm anlarda olup, tebessümüme tebessüm katmıştı.
O zaman ne diyelimmm. Tebessümünüz ve dolayısıyla sadakanız eksik olmasın.
Selametle
:)
