Bazılarının cana kıymanın bu kadar kolay olduğunu göstermekte ısrarcı olduğu günlerden geçiyoruz milletçe. Bir yandan da hayat devam ediyor tabii ki. Her gün birçok canın dünyaya merhaba dediğine şahit olan biri olarak tedirginliğim de haliyle çok çok fazla oluyor.
Her gün her doğumda hem anneye hem de bebeğe bir şey olmasın diye uğraşırken her an panik yaşıyoruz. Her ters giden şeyde bacaklarımız titriyor. O bir doğururken biz dokuz doğuruyoruz. Alnımızdan boncuk boncuk terler dökülüyor anneyle birlikte.
Bugün yine boynuna 3 tur kordon dolanmış bebek bile büyük çabayla ordan çıkmak için didindi durdu.
Niye?
Bu zalimlerin ortasında yaşamak için mi?
Annesi orda canıyla uğraşırken vatanı için daha çok dua etti. Daha çok endişelendi.
Böyle bir dünyada onu nasıl koruyacaktı? Belki de en büyük endişesiydi.
Analar eşini, çocuğunu, torununu dışarı yollarken kafasında binbir düşünceyle kalıyor.
Evden çıkarken geri dönebilecek miyim düşüncesi insnı gün boyu yiyip bitiriyor.
annelerin duası da olmasa bu dünya neyin hatrına dönerdi acaba?
Doğarken ağladı insan bu son olsun bu son...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder